Back to the basics

Hier volgt het jungle verslag uit Anaula. Het verslag uit Kabalebo laat nog even op zich wachten!

23 juli
's Ochtends de laatste dingetjes bij elkaar pakken, nog snel lunchen en met de taxi naar de lokale luchthaven Zorg en Hoop. Daar wordt gelijk het kaf van het koren gescheiden. Wij mogen naar een ruimte met airco en een grote flatscreen. Terwijl anderen in een ruimte moeten wachten met 1 ventilator. Na even wachten (Surinaamse tijd) moeten we onze tassen op een weegschaal zetten en zelf ook op een gaan staan. Eerst een safety-DVD kijken en dan mogen we het vliegtuig in. Onze is een Cesna Caravan met 1 propeller voorop. Op naar Laduani, maar eerst vliegen we het voorbij naar Bota Pasi. Daar gaan er anderen uit en nieuwe weer in. Tijdens de vlucht draait de piloot zich een aantal keer om naar Fleur om haar te vertellen waar we overheen vliegen. Wij hielden ons hart vast en dacht: ' Man kijk voor je.' Vijf minuten later zijn we dan in Laduani. Met een korjaal varen we in 5 minuten naar het Anaula Nature Resort. Een resort midden in de Amazone. Er staan verschillende gebouwen en die vormen het resort. Zwemmen bij een stroomversnelling is het volgende op het programma. We varen naar een versnelling en meren aan. Hier kun je op de rotsen zitten en ontspannen in het frisse water. Daarna weer terug naar het resort, opfrissen, eten, en opzoek naar kaaimannen. Helaas is het hoog water en zijn ze lastig te vinden. Al met al, denken, we er 3 gezien te hebben. Misschien hebben nog geluk deze dagen. Ohja, wij houden onze vakantietraditie wel in stand. Bij aankomst hier zag iemand Fleur haar ' muggenbulten' op haar arm en vertelde ons dat het geen muggenbulten waren. Gelukkig zijn hier ook artsen aanwezig en die stuurden haar voor medicijnen en zalf naar hun polikliniek. Geen muggenbulten, maar eczeem. Kijken of het beter wordt.

24 juli
's Ochtends gewekt woden door de geluiden uit het oerwoud is een bijzondere ervaring. Na het ontbijt staat een dorpswandeling op het programma. Het zijn 2 Saramaccaan dorpen, 1 Christelijke en een niet-christelijk. Na een wandeling van 1,5 uur met uitleg over rituele en gebruiken zijn we weer aangekomen bij de luchthaven. Voor zover je een grasveld een vliegveld kunt noemen. Daar wacht de boot voor de terugreis naar Anaula. Na de lunch hebben we wat tijd voor ons zelf. We hangen wat rond in een hangmat. Tegen de tijd dat we terug willen naar het huisje begint het te regenen. Niet zomaar een buitje, maar een echte plensbui van meer dan 10 minuten. Er zat niets anders op dan te wachten totdat de regen ophoudt. Nadat het weer droog is geworden kunnen we plassen ontwijken terug naar de kamer. Jezelf insmeren met anti-mug, wandelschoenen aan en we zijn klaar voor de boswandeling. Deze tocht voert ons langs de plek waar Ronnie Brunswijk zijn offers bracht en rituelen deed voor onsterfelijkheid in zijn strijd tegen Desi Bouterse. Verder zijn we langs een diversiteit aan b omen en planten gekomen. Waaronder een boom waar een omhulsel afvalt dat ze vroeger als peniskoker gebruikten, een boom met paarsout, aapjes, plant waarin een vogelspin eiren aan het leggen was, grote temietennesten aan bomen en een telefoonboom. Aan het eine van de wandeling viel de al en was de stroom alweer ingeschakeld. Ja, we hebben hier maar stroom van half 7 tot 11 uur 's avonds en douchen moet met koud water. Maar het is het allemaal wel waard. Na de koude douche is het alweer tijd voor het avondeten. tot nu toe elke avond goed. Toch knap dat er 3x per dag een verse maaltijd op tafel gezet kan worden in zo'n afgelegen plek. De avond is vrij, maar op het moment van schrijven zitten we opgesloten in de bar, want de hemel is opengebarsten. ton was na het eten anar de kamer gegaan om te douchen, maar toen hij klaar was regent het dus zo hard. Hij moest dus wachten totdat het weer droog weg. Na een uur bedenkt hij zich dat hij 2 regenponcho's binnen had liggen. Met zijn lange regenjas aan en gewapend met een zaklamp gaat hij toch naar buiten komt veilig aan bij de bar. We hadden voor de terugweg alleen wel een probleem: 4 mensen en maar 2 poncho's. Gelukkig liggern er nog 2 op de kamer van Peter en Lisette, maar die moeten nog wel gehaald worden. Daar gaat Lisette dan met regenjas, zaklamp en broek omhooghoudend. Het was namelijk al erg modderig geworden. Halverwege zijn alleen de batterijen van de zaklamp leeg. Als het donker is zie je hier gen hand voor ogen. Ze is veilig aangekomen bij het huisje. Heeft snel de poncho's gepakt en nieuwe batterijen. Iedereen is droog overgekomen.

25 juli
Op het programma staat deze ochtend een vrijwillig bezoek aan de lokale kerkdienst. Wij blijven op het resort om zoals ze dat hier noemen te hangmatteren. We hebben lekker geluierd, gelezen, gepuzzeld en geslapen. In de middag zouden we naar een dorpje gaan, maar dat ging niet door. Morgenochtend voor vertrek pas. We hebben vandaag ook te horen gekregen dat de terugvlucht niet verzorgd wordt door Gum Air, maar door Blue Wing. We zijn benieuwd wat ons te wachten staat. De rest van de middag hebben doorgebracht in het in zwembad. Peter en Lisette zijn ook nog op zoek geweest naar spinnen. Peter wilde een tarantula op de foto hebben. Met veel geduld en veel steentjes en stokjes later kwam de spin dan eindelijk uit haar holletje en kon hij een foto maken. Ondertussen waren we wel een half uur verder, maar de foto is gelukt! Daarna hadden ze nog een onaangename verrassing, want toen Peter onder de douche stond was opeens het water op. Wat bleek nou de tank was leeg en moest eerst bijgevuld worden... Met een kwartier vertraging was er weer water. Morgen dus nog een dorp bezoeken en dan zit het er alweer op. Maar eerst genieten van 'ons' afscheidsfeest met traditionele Surinaamse muziek en dans. alleen jammer dat ze zo hard op hun trommels slaan dat je het gezang bijna niet hoort...

26 juli
De laatste dag in Anaula is alweer aangebroken. De spullen verdwijnen weer in de tas. Maar eerst nog naar een dorp en een kostgrondje. In het dorp was het rustig, want iedereen was aan het werk. Wanneer een man trouwt met een vrouw moet hij zorgen voor een plek waar zij groenten en andere gewassen kan verbouwen. Hier zijn we dus geweest. Het ziet er heel anders uit dan Opa's tuintje...

Hierna is het tijd om uit te checken, lunchen en te vertrekken. Tenminste dat dachten wij. Dit was natuurlijk niet zo. Het ging zo: de kok werd gebeld door de luchthaven en dan zouden wij met de boot vertrekken. Dit zou om ongeveer 2uur zijn en om 10 over 2 stapten we in de boot. Nog even wachten bij het grasveld en daar kwam die dan het toestel van Blue Wing een DHC6 Twin Otter. Het was een lijnvlucht en er zaten ook locals in. Al met al waren we blij dat we na 40 minuten weer voet aan vaste grond zetten in de Paramaribo. Terug in Torarica was Evelien super blij en enthousiast om ons weer te zien. Ze hield wel alles en iedereen in de gaten of niemand weer weg ging..

Nu vertrekken we over een aantal uurtjes alweer naar Curacao en dan is de vakantie bijna weer afgelopen..